Rozdział 17.

-Jednak, będzie miał uszczerbki na zdrowiu. - powiedział lekarz. - Ma złamaną lewą rękę i będzie przez najbliższy miesiąc nieustanne bóle głowy.
Zamilkłam. Pewnie byłam bardziej blada od ściany. Osoba, którą kocham właśnie ma przeze mnie problemy zdrowotne. Z przemyśleń wyrwał mnie głos Louisa.
-Czy.. czy my możemy go zobaczyć. - zapytał niepewnie.
-Na razie pan Horan budzi się ze śpiączki. - powiedział
Jakiej znowu kurwa śpiączki? Myślałam, że tam padnę. Przecież ze śpiączki można się budzić nawet kilka lat.
-Może wejść tylko jedna osoba. - ostrzegł lekarz.
-Posłuchajcie to dla mnie ważne, mogę? - zapytałam wszystkich z nadzieją.
-Jasne. Myślę, że Niall właśnie chciałby ciebie zobaczyć. - powiedziała Perrie.
Nic nie odpowiedziałam tylko weszłam do sali. Bałam się go zobaczyć w jakim jest stanie. Nie myliłam się. Wyglądał fatalnie. Miał na głowie bandaże, wszędzie podoczepiane jakieś rurki i gips na ręce. Wszystko przeze mnie. Usiadłam na krześle obok łóżka i dotknęłam jego prawą rękę, która miała liczne siniaki. Na samą myśl o tym, że mogłabym go stracić moja łza spadła, pościel szpitalnego łóżka.
-Kocham cię. - szepnęłam. - nawet nie wiesz ile dla mnie znaczysz. - dalej komentowałam - wiem, że w tej chwili robię z siebie idiotkę, bo ty mnie pewnie nie słyszysz.
Jeszcze przez dłuższy czas miałam nadzieje, że na moich oczach się wybudzi. Opowiedziałam mu jak to było z Luke, trochę o moich rodzicach i o tym jak cholernie mi na nim zależy, ale boję się, że znowu będzie taka sytuacja jaka była z Luke. Gdy spojrzałam na zegarek było po 23. Nie nie zostawię go! To przeze mnie cierpi! 
*minęły 2 dni.
 Niall nadal się nie obudził. Bałam się, że to nigdy nie nastąpi.
Leżałam u siebie na łóżku i głaskałam Kimy. Z mojego zajęcia wyrwał mnie dzwonek telefonu. Dzwoni Danielle.
-Amy! Szybko do szpitala! Wybudził się! - mówiła podekscytowana.
-Zaraz będę! - odpowiedziałam i się rozłączyłam.
Najszybciej jak mogłam założyłam buty i zamówiłam taksówkę.
Dobra. Stoję przed jego salą. Podobno już się wybudził. Cała 6 kazała mi wejść jako pierwsza. Otworzyłam drzwi. Serce waliło mi jak oszalałe. Bałam się, że to co mówili było kłamstwem, że się nie wybudził.
-Niall? - zapytałam niepewnie.
-Amy? - zapytał.
-Boże Horan! Wiesz jak się o ciebie bałam? Znaczy każdy się bał. - powiedziałam siadając przy jego łóżku.
Wyglądał lepiej, już nie miał bandaża  na na głowię. Nie był aż tak bardzo blady.
-Więc, co teraz z nami będzie? - zapytał.
-Nie mam pojęcia - odpowiedziałam - Kiedy cię wypisują? 
-Jutro rano.- odpowiedział.
-Przyjdź do mnie od razu, ok?- zapytałam.
-Oczywiście. - powiedział z uśmiechem.
-To ja będę już szła. Do zobaczenia jutro. - dałam mu buziaka w policzek.
Chłopak tylko się uśmiechnął.
*Następnego dnia.
Nie mogłam spać. Cały czas myślałam co powiem blondynie. No nic, coś się wymyśli. Była 9.00 poszłam się ubrać. Usłyszałam pukanie do drzwi. W nich stał uśmiechnięty od ucha do ucha  Niall.
-Witaj, skarbie - powiedział całując mnie w policzek.\
-Witaj, kotek - prychnęłam z lekkim uśmiechem.
-Stęskniłem się - powiedział.
-Ja też- odparłam nieśmiało.
-Strasznie się stęskniłem . - dodał znowu.
-Ja..ja też - odparłam. - ale po co to dwa razy mówisz? - dodałam z uśmiechem.
-Bo nie wiesz jak cholernie się stęskniłem. - odpowiedział.
Zarumieniłam się.
Nie mogłam się przyznać, że zależy mi na nim. Chyba. Nie wiem, jestem głupia. I mega dziwna. Chłopak się stara, prawie przeze mnie zginął, a ja się zastanawiam czy go kocham? Debilka. Tak jestem debilką.
Dobra zacznę rozmowę!
--------------------------------------
Rozdział 18 napisany!
Teraz czekamy tylko na więcej kom. :P
Kochamy was <3/Rose