Rozdział 16.

Niall był coraz bliżej mnie. Czułam, jak moje policzki płoną. 
-Kocham cię - powiedział.
Zamurowało mnie. Spuściłam głowę w dół.
*Perspektywa Niall'a

I wtedy stało się to czego tak bardzo się bałem. Spojrzałem w jej zagubione oczy.Jednak ich nie ujrzałem.Miała twarz spuszczoną, jednak ja mogłem w niej dojrzeć strach.Nic dziwnego, zamiast zrobić coś wspaniałego ja stanąłem przed nią jak palant i wyznałem moje uczucia.Do tej pory nie mogę uwierzyć jak żałosny byłem. Kiedy chciałem odejść ona ni z stąd ni z zowąd odniosła wzrok i przycisnęła swoje delikatne usta do moich warg. Całowała mnie czule. Nagle sam nie wiedząc co robię z powodu natłoku myśli zgłębiłem pocałunek dotykając lekko dłonią jej szyi. Staliśmy tak złączeni miłością. Żadne z nas nie chciało tego zakończyć. I tak nagle z moich myśli odeszły wszelkie problemy czy troski.Pozostało tylko przyjemne uczucie którego jeszcze nigdy nie doznałem.Uczucie, które nazywają miłością...

-Czy ty czujesz coś do mnie? - zapytałem po chwili.

-Niall... Ja... Ja nie wiem - mówiła.

Poczułem ukłucie w sercu, chciałem rozpłakać się, jak małe dziecko.

-Więc to nic dla ciebie nie znaczyło? - zapytałem.

Nie odpowiedziała.

Wybiegłem z jej domu najszybciej, jak potrafiłem. Chciałem być sam.

*Perspektywa Amy

Co ja zrobiłam? Dałam mu złudne nadzieje. Nie wiem co do niego czuje. Czy to miłość? Nie mam pojęcia. Nie chce go zranić. Położyłam się na łóżku i zaczęłam płakać.

Przypomniały mi się wszystkie chwile spędzone z Luke'm. I te złe i te dobre. Dopóki mnie nie zdradził było wspaniale. Jednak stało się z nim coś dziwnego. Wpadł w złe towarzystwo. Zaczął brać narkotyki i wszystko się popsuło. Wyjechałam do Londynu i poznałam Niall'a. Na samą myśl o nim zaczęłam płakać jeszcze bardziej. 

Dlaczego jestem taką idiotką? Dlaczego ranię wszystkich dookoła?

Z przemyśleń wyrwał mnie głos telefonu. Nieznany numer.

-Amy? - zapytał męski głos - Tutaj Liam, mam dla ciebie złe wieści. Niall jest w szpitalu miał wypadek.

Zaczęłam płakać, jak małe dziecko.

-W jakim? - spytałam po chwili.

Liam podał mi adres szpitala, a ja szybko wybiegłam z domu. Co ja zrobiłam? To przeze mnie Niall leży teraz w szpitalu. Jeśli coś mu się stanie, to nie wybaczę sobie tego.

Po 20 min. byłam w szpitalu.

-Gdzie leży Niall Horan? - spytałam recepcjonistki.

-Pani z rodziny? - zapytała.

-Tak... Jestem jego... Ymm... narzeczoną - powiedziałam.

-Jest teraz na sali operacyjnej. Jego znajomi czekają przed nią. Jest to sala numer 221 - powiedziała.

Powiedziałam tylko "dziękuję" i szybko pobiegłam w stronę sali. Zobaczyłam tam Liam'a, Danielle, która płakała, Perrie, Zayn'a, Louis'a i Eleanor również płaczącą.

Szybko do nich podbiegłam, usiadłam obok Dan i zaczęłam płakać.

-Będzie dobrze - mówił roztrzęsiony Liam - Musi być.

Wtedy zaczęłam płakać, jak małe dziecko. Wtuliłam się w Eleanor i obie płakałyśmy.

-Co się tak właściwie stało? - zapytał Louis.

-Niall jechał samochodem i jakiś pijany kierowca w niego wjechał - mówił Liam.

To wszystko moja wina. To przeze mnie Niall jest tutaj. Uświadomiłam sobie bardzo ważną rzecz. Kocham go. 

Po 3 godz. z sali operacyjnej wyszedł lekarz. 

-Państwo są rodziną Niall'a? - zapytał.

-Przyjaciółmi - powiedział Zayn.

-A więc, pan Horan był w bardzo ciężkim stanie, ratowaliśmy go przez bardzo długi czas,  jednak...
---------------------------------------------------------
Kocham,kocham,kocham WAS ! <3
Pysie dziękujemy za tak miłe komentarze i postaramy się pisać dłuższe ;p.
Bardzo też chciałybyśmy podziękować +Kinia Lesiak za tak przepięknego koma.
Prawdopodobnie jutro pojawi się nowy :) 
Komentować! ♥/Rose