Rozdział 21.

 *Następnego dnia.
Wstałam leniwie się przeciągając. Obok mnie leżał mój chłopak. Rany jak to pięknie brzmi "mój chłopak". Na samą myśl uśmiechnęłam się. Próbowałam nie obudzić Horan'a, ale niespodziewanie zaczął dzwonić mój telefon. Była to Danielle.
-Hej Amy. - mówiła Dan
-Hej Dan - odpowiedziałam.
-Mam nadzieję, że nie obudziłam? - zapytała.
-Nie, właśnie wstałam. - powiedziałam
-Uff, to dobrze. Możesz być za godzinę u nas w sali? Mamy trening. - zapytała.
-Jasne, idę się szykować. Dzięki za info. Pa - pożegnałam się.
-Pa - odpowiedziała.
Kurde mam tylko godzinę. Muszę się ubrać i zjeść. Z przemyśleń wyrwał mnie głos, na który dostawałam gęsiej skórki.
-Co jest, skarbie? - pytał łapiąc mnie rękami w talii.
-Muszę za godzinę jechać na trening. - powiedziałam.
-Kurdeeeeee - mówił jak małe dziecko.
-I co ja sam będę robił - dopytywał. 
-Musisz jakoś sobie poradzić - wytknęłam mu język.
Jęknął. 
*30 minut później.
-Horan ja wychodzę. - powiedziałam.
-Będę czekał i tęsknił. - powiedział.
-Tutaj masz klucze od domu. Jak będziesz chciał iść do siebie to zamknij za sobą. - powiedziałam nie zważając na jego zdanie.
-Ja już wychodzę, papa - powiedziałam szybko, bojąc się, że nie zdążę.
W ostatniej sekundzie złapał mnie za rękę przyciągając mnie w ten sposób. Nie wiedząc kiedy nasze usta się złączyły, a pocałunek pogłębiał się w bardziej namiętny.
-Będę czekał - powiedział, ostatni raz muskając moje wargi.
Pierwszy raz czułam niechęć do tańca. Chętnie bym została cały dzień z Niall'em. Ale jak mus, to mus.
*15 minut później
Stoję właśnie w sali gdzie ma się odbyć trening. Rozmyślam co może w tej chwili robić mój głodomorek. Oby na ty nie ucierpiała moja lodówka. 
Zaśmiałam się na samą myśl o tym, co mnie spotka w domu.
Z przemyśleń wyrwał mnie głos mojej koleżanki. Danielle.
-O czym tak myślisz? A może o kim? - uśmiechnęła się chytrze.
-Aaa tam... o niczym . - skłamałam.
Nie chciałam, żeby ktoś wiedział. Czemu? Sama nie wiem. Jestem dziwna.
-A co z tobą i Niall'em. - dopytywała.
Na samą myśl o tym, że wyciągała nas z szafy zaczerwieniłam się.
-Aaa właśnie, Dan dzięki za wyciągnięcie z szafy. - powiedziałam próbując zmienić temat.
-Oh, nie ma za co. A teraz odpowiedz na pytanie. Jesteś z Niall'em.
-Okej. Rozgryzłaś mnie. Tak. Jestem z tym blondaskiem. Ale proszę, niech to na razie zostanie między nami. Mogę ci zaufać. - zapytałam.
-Przyjaciółce możesz zawsze zaufać. - odpowiedziała.
Nic nie powiedziałam tylko podeszłam i ją przytuliła. Czuję, że moje życie się zmienia. Jestem tu nie cały miesiąc, a już wiem co to miłość i przyjaźń.
-W niedziele zabieram cię na zakupy. - powiedziałam.
-Oooo z wielką przyjemnością. - powiedziała z uśmiechem.
Po 3 godzinach ciężkiej pracy nad układem, wreszcie mogłam udać się do domu.
Chodząc po parku, rozmyślałam czy na pewno zasługuję na kogoś takiego kim jest Niall. 
Ja taka oschła suka, a on taki słodki, piękny, śmieszny chłopak. 
-Amy? - zapytał.
-Harry? - zapytałam.
-Ale ja cię dawno nie widziałem! Może dasz się zaprosić na kawę. - powiedział.
-Harry, miło z twojej strony, ale śpieszę się do... - nie pozwolił mi dokończyć.
-Niall'a? - dopytywał.
-Tak. - powiedziałam nieśmiało.
-Życzę wam powodzenia. - powiedział znacznie ciszej.
-Dzięki...- powiedziałam
-Ale ja nadal cię zapraszam na kawę - mówił z uśmiechem.
-To mam pomysł. Chodźmy do mnie! - zaproponowałam - Tylko muszę wpaść do koleżanki, bo zostawiłam u niej książkę. To idź to mnie, a ja wrócę za 10 min.
-Ok - powiedział Hazz.
Harry odjechał do mojego domu, a ja skierowałam się do Danielle. Mam nadzieję, że się nie pozabijają. Nie chcę spędzić dnia w szpitalu. A Harry i Horan to złe połączenie, na dodatek, że Niall ma złamaną rękę. 
*Perspektywa Niall'a
Usłyszałem skrzyp otwieranych drzwi. Miałem nadzieję ujrzeć moją piękną dziewczynę - Amy. 
-Kochanie, kupiłaś Nutellę? - podstawowe pytanie wypadło z moich ust.
-Co ty tu do kurwy nędzy wyrabiasz? - zapytałem ponownie, gdy zobaczyłem opartego o drzwi uśmiechniętego Styles'a.
-Amy kazała mi tu przyjść - przychnął.
-Co ty kurwa wygadujesz?! - krzyknąłem.
Zaśmiał się.
Zaczęła się kłótnia. Myślałem, że nie wytzytmam i przywale mu gipsem z całej siły. 
*10 min później, perspektywa Amy
Wbiegłam do domu, kiedy usłyszałam krzyki z ulicy. Wiedziałam, że to nie wróży nic dobrego, bo dochodziły z mojego domu. Wpadłam i to co ujrzałam sparaliżowało moje ciało.
-Horan, kurwa odstaw tą patelnię! - krzyknęłam.
Obaj, jak na zawołanie spojrzeli na mnie, a patelnia wylądowała na ziemi.
-Co ci przyszło do głowy, żeby odstraszać mojego gościa przyborem kuchennym? - zapytałam.
-No właśnie, co Horan? - zapytał uśmiechnięty Harry i przybliżył się do mnie.
Widziałam, jak mięśnie Horan'a się napinają, kiedy Harry na mnie patrzył. 
-Odsuń się od niej - warknął blondynek.
-Dobra chłopaki... widzę, że inaczej tego nie załatwimy. Horan ze mną, a ty Harry zostań na chwilę tutaj. - powiedziałam.
Horan mruknął pod nosem. 
Zaprowadziłam go do łazienki pod pretekstem, że jest tam coś do jedzenia. Wtedy zamknęłam go i zawołałam Styles'a. Jego również zamknęłam. Słyszałam wrzaski. 
-Dopóki sobie nie wyjaśniecie tego, co się kiedyś stało nie wypuszczę was! - krzyknęłam.
Usłyszałam jęknięcie. 
*Perspektywa Niall'a
-Kurwa, czemu muszę być tu z nim? - powiedziałem pod nosem.
-Słyszałem ! - krzyknął Styles.
-I miałeś to słyszeć - syknąłem.
-Dobra... posłuchaj jeśli myślisz, że Claire była bez winy to mylisz się - powiedxział po chwili - To ona zdradzała mnie wiele razu,a wtedy kiedy całowałem tamtą dziewczynę nie byliśmyt już razem.
-Kłamiesz - syknąłem.
-Kiedyś byliśmy najlpeszymi przyjaciółmi... Pamiętasz? - zapytał - Byliśmy nimi dopóki nie wpadłeś w towarzystwo Joe. Zacząłeś brać i wszczynać bójki. Zmieniłeś się, Niall - powiedział Harry.
-To było kiedyś - mruknąłem - To nie zmienia faktu, że skrzywdziłeś Claire...
-To ona mnie zdradzała ! - krzyknął.
--------------------------------------------------
Bardzo napracowałyśmy się przy tym rozdziale, więc następny pojawi się, kiedy będzie 100 koomentarzy. Posłuchałyśmy waszych rad i będziemny pisać dłuższe rozdziały. KOCHAMY WAS ! / Amy, Rose.